Jordanaz.reismee.nl

Foto's

De laatste foto's van Vietnam zijn upgeload!

En de eerst van Cambodja zijn een feit.

Bedankt voor alle reacties!

Mekong Delta - by Joris

Twee dagen hebben we door de enorme Mekong delta gereisd. De Mekong delta is groter dan Nederland en groeit elk jaar met 80 meter door het zand wat mee gevoerd wordt vanuit de hoger gelegen gebieden zoals Tibet waar de Mekong ontspringt. Als we over de weg reden passeerden we heel veel bruggen, soms zelfs bruggen van anderhalve kilometer lang. Het grote water wat onder de brug doorstroomde was erg indrukwekkend. En dan te bedenken dat de Mekong op nummer tien staat van langste rivier in de wereld en dat er dolfijnen in zwemmen. We keken onze ogen uit en kwamen op verschillende bootjes te zitten. De eerste dag was erg toeristisch en werden we echt aan de lopende band op kleinere bootjes gezet die de smallere wateren invoerde. We bezochten een imkerij, kokossnoepjes makerij, noodle makerij en kregen lokaal fruit te eten met achtergrond muziek van de lokale band. We sliepen in super toffe bamboe hutjes met uitzicht op het water en kregen een cursus Vietnamese spring rolls maken. De volgende dag hebben de drijvende markt bezocht. Dit was echt super gaaf om te zien hoe allemaal bootjes volgepakt met groeten en fruit rond vaarden om hun waar te verkopen. Sommige boten kwamen van 100 kilometer ver hier heen varen om hun waar te verkopen en bleven dan net zo lang tot ze alles verkocht hadden. We hebben ook nog een krokodillen kwekerij bezocht waar Dave en Joris met een hengel waar een stuk vis aan zat de krokodillen konden voeren. Nou ja, we hadden meer lol in het visje net iets te hoog houden zodat de krokodillen er net niet bij konden. Ook hebben we krokodillenvlees gegeten. Met een busje dat als een gek door het verkeer reed kwamen we steeds dichter bij de Cambodjaanse grens. We sliepen op een drijvend hotel en bezochten nog een eiland waar Cham mensen leven. Mehrnaz vond het geweldig en wilde op het eiland tussen de spelende kinderen blijven. Maar we gingen op de speedboat naar Cambodia. Bij de grens was bet heel vaag. We gingen van boord en kwamen bij een klein dorpje waar een paar mannen in uniform een beetje zaten te chillen. We moesten even op een bankje op een plein wachten en even later kwam onze gids terug met onze paspoorten met visum. Eenmaal op de boot terug proosten Dave en Joris op de binnenkomst in Cambodja met Cambodjaans bier. Na drie uur varen kwamen we in Phnom Penh aan, een nieuw land waar we de aankomende tijd van mogen genieten. Ohja het waren een beetje intense drie dagen voor Dave. Hij was eerst helemaal down omdat hij zijn iPod was kwijtgeraakt en de volgende dag was hij in de zevende hemel want Willem II promoveerde naar de Eredivisie.

Saigon - by Joris

De grootste stad in het zuiden van Vietnam. Ons hostel was in een piep klein steegje midden in het centrum waar we zo in de woonkamers van de Vietnamezen kon kijken. In de steegjes rond het hostel was het altijd niet normaal druk. Plastic stoeltjes bij een rijdende keuken waar noodle gegeten werd en waar scooters dan voorbij reden was een normaal beeld. Maar de Vietnamezen hebben we op meerdere manieren leren kennen. Op de markt werden we tegengehouden door verkoopsters die ons t-shirts, broeken en allerlei souvenirs wilde aansmeren. Wij maakten er een spelletje van om zoveel mogelijk af te dingen en dan uiteindelijk niet te kopen. En dan had je die gezichten moeten zien, we hebben het gefilmd. 's Avonds hebben we lekker op het terras gezeten. Nou ja, plastic stoeltjes en dan kinderformaat. Iedereen zat langs de weg te chillen maar als de politie langs kwam moesten de mensen die op straat zaten snel opschuiven. Want de straat moest vrij gehouden worden voor verkeer. De historie die Vietnam met zich mee draagt is in Saigon nog duidelijk zien. Wij zijn naar het oorlogsmuseum en de Cu Chi tunnels geweest waar we veel gezien hebben. Wat er in die 17 jaar oorlog allemaal gebeurd is, is echt niet normaal vreselijk. Een veteraan die nu gids is kon er vurig over vertellen en maakte veel indruk op ons. Dave en Joris hebben nog met een Carbine geschoten om het gevoel van de oorlog te mogen proeven. Niet normaal hoe hard het geluid van één schot al is. We zijn ook nog door de tunnels gekropen wat nogal heftig was toen er geen licht meer was. Je ziet echt niets meer. Kortom, Saigon was weer een geweldige ervaring.

Column - by Dave

Hue Een stad waar niet zo denderend veel te beleven is. Het enigste indrukwekkende was het oude centrum waar olifanten liepen. De omgeving van Hue is daarentegen erg mooi. We hebben het gebied verkent met een aardige Vietnamese opa. Ik achter op z'n geliefde motor, Joris en Mehrnaz op de scooter. We hebben een mooi rit gemaakt en veel pagodes/tombes gezien. Die tombes zijn echt bizar! Met name als je je realiseert dat er mensen dood zijn gegaan bij het maken van z'n tombe (grafmonument, ter grote van meerdere voetbalvelden). 'Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in'. De opa beviel ons der mate goed. Dat we de busticket hebben verscheurt en op de tweewielers naar Châm Island zijn gegaan. Een erg mooie rit. Volgens 'Top Gear' een van de mooiste wegen door Vietnam. Met de wind door de haren reden we door schitterend landschap. Onderweg stopten we om verkoeling te zoeken, in de vorm van stranden en een waterspring. De temperatuur is, sinds we in Vietnam zijn, overdag niet meer onder de 35 graden geweest. Châm Island Mijn mooiste ervaring tot nu toe! Via internet hebben we contact kunnen leggen met Paul. Ik kan een heel verhaal over die man schrijven maar komt er op neer dat het een vegan is en in aanraking is gekomen met de eilandbewoners. Na een bootrit van 2 uur kom je aan bij het eiland. Het eiland is ongeveer net zo groot alsTexel. Er wonen 160 families, komt neer op 500 inwoners. Alles draait om vissen, zowel man en vrouw zijn dag in dag uit bezig om zoveel mogelijk vis binnen te halen. Ieder van ons kreeg een gezin toegewezen. Ik kreeg vader; Luc en moeder; Nam. De kinderen woonden niet op het eiland, dochter (19) was monk (vrouwenpagode) en zoon (20) woonde in Hoi An. Het communiceren bestond uit gebarentaal en gebrekkig Engels. Maar al snel voelde ik me thuis, kreeg klap op m'n kont van Nam en Luc liep stoer met un willem-2 pet op z'n kop. Om een beetje feeling te krijgen over de situatie. Zie het als een luxere variant van het programma 'groeten uit de rimboe'. Op het eiland heerst een hele relaxte  sfeer. Ons kent ons, iedereen kende iedereen. Volgens Luc hoefde ik me nergens zorgen om te maken, de enigste 'politieagent' op het eiland was zijn broer. De dreiging kwam vanuit het leger. Deze waren aan de andere kant van het eiland bezig met 'geheimzinnige dingen'. God mocht weten wat zich daar allemaal afspeelde. Maar de eilandbewoners hebben zich er bij neergelegd, ze hebben immers geen andere keus. De twee dagen dat we ons eilandbewoners mochten noemen zijn voorbij gevlogen. Zo heb ik voor het eerst gesnorkeld. Ik weet niet of er iets bestaat als snorkelangst. Ik ben helemaal de controle kwijt als ik me in de grote oceaan bevindt. Kijk om de minuut achter me, kan nergens staan, adem zwaar, etc. Kortom een drama! S'avonds ben ik ook gaan vissen met m'n gastgezin. Haha, scheet zeven kleuren stront. In het donker op een te klein houten boot, drie meter hoge golven te lijf gaan. En dat allemaal voor een visje! Voor de rest hebben we veel gezwommen in een lege oceaan. Om vervolgens in een hangmat te ploffen en te dollen met de eilandbewoners. Echt een top ervaring! Hoi an Een authentiek dorpje, zeg maar het Volendam van Vietnam. Vraag me niet waarom maar naast de visserij staat het dorpje bekend om de vele 'pakkenmakers'. Veel backpackers komen hier om een pak op maat te laten maken. Ik heb het pak achterwege gelaten en godzijdank gekozen voor Châm Island. Na een dag heb je ut wel gezien hier. Nha trang Een bekende badplaats in Vietnam. We hebben dan ook alleen maar aan het strand gelegen. Hadden we ook wel nodig! Onbedoeld racen we door Vietnam en reizen we erg veel. Voor de rest zijn Joris en ik naar een waterpark gegaan; Vinpearl. Via een kabelbaan kom je op het eiland en ben je in het park. We hadden precies genoeg tijd om alle glijbanen af te gaan. Als twee dol dwaze kinderen hebben door het park gehinkeld. Da lat Kort samengevat; viel beetje tegen.

Cham eiland - by Joornaz

Bij Aankomst in Hoi An wilde we naar een rustige plek waar we even konden bijkomen van de afgelopen dagen. Mehrnaz had via internet het bedrijfje karmawaters gevonden dat vanuit Hoi An tours organiseert richting Cham eiland. Dit eiland ligt twee uur varen vanaf de kust van Hoi an. De eigenaar Paul runt tevens een vegan restaurant in Hoi An waar we verzamelde. Hij ging met ons mee naar het eiland voor twee dagen. Met een originele Noorse lifeboot vaarden we de zee op en langzaam zagen we alleen nog water om ons heen. Op de boot vertelde Paul over zijn visie van sustaineble toerism, de redenen waarom hij vegan is en waarom hij Cham eiland zo bijzonder vind. Dave was nogal geschrokken van de cijfers die Paul had gegeven van het effect van de bioindustrie op global warming. Paul wist er behoorlijk veel van. Informatie van Paul vind je op de website www.karmawaters.com. We kwamen bij het eiland aan waar een dorpje is met 500 mensen. Op de kade zaten mannen hun netten te maken in de schaduw van de palmbomen. We kregen thee van de lokale gastvrouw en merkten dat we erg moesten wennen aan onze nieuwe omgeving. De mensen waren hier echt bijzonder. Om te beginnen hebben zij nog niet zo vaak westerlingen gezien. Toen Paul de boot veilig geakkerd had en ook bij ons kwam zitten vertelde hij dat ieder van ons bij een ander gezin zou slapen. We werden meegenomen door onze nieuwe papa en mama. Joris zat bij een wat ouder stel die steeds voor ons vieren zou koken de komende dagen. Zij hadden een huis aan het strand met hangmatten tussen de palmbomen en uitzicht over de zee waar de vissersboten van het dorp lagen. Prachtig. Na uitgebreid gegeten te hebben ging we zwemmen in het heldere water. Dit was echt iets waar we al lang naar verlangd hadden. We moesten nog even alles op ons in laten werken. We waren op dat moment de enige westerlingen en we moesten inburgeren. Ook hield nog steeds het verhaal van Paul ons bezig. We bleven maar over de reden dan hij vegan is geworden praten. Het wordt hier om 6 uur al donker dus iedereen op het eiland ging slapen. 's Ochtends werden we om 5 uur gewekt door de communistische radio die door de luidsprekers galmden. Geïnstalleerd door het leger dat het dorpje goed in de gaten houdt. Er woonden zelfs een aantal soldaten in het dorp. Echt bizar. Mehrnaz werd om 4 uur al wakker door het boeddhistisch ochtend gebed. Unger dorp is een kleine tempel waar 1 monnik woont. Het is een van de belangrijkste en krachtigste tempels in de omgeving. Dit dorp is net de wereld in het klein. Ze hebben ook hier alle soorten mensen en dezelfde problemen maar dan op kleine schaal. Paul liet ons de oude akkers en rijstvelden zien die nu niet meer gebruikt worden. Vreemd want de mensen in het dorp moeten dag en nacht vissen om genoeg te eten te hebben. Daarna pakte we de boot om naar een ander eiland te varen waar we gingen snorkelen. Een nieuwe wereld ging voor ons open. We zagen koraal met blauwe, gele en oranje vissen die ertussen door zwommen. Van die vissen die je alleen in een aquarium ziet of in Nemo. Het was geweldig om te zien. Jammer als dat allemaal weggevist zou worden. Na het snorkelen waren we alledrie doodmoe en lagen uitgeput in de hangmatten. s'Avonds toen de nacht was ingevallen gingen we met de mama en papa van Dave mee vissen. De golven werden steeds hoger (soms wel 3 meter hoog) en het bootje ging steeds meer op en neer. Soms zag je de maan niet eens meer door de hoge golven. Daar zaten we dan met z'n drieen in het midden van het bootje. Dave kreeg het Spaans benauwd (want we hadden niet eens reddingsvesten bij ons), Mehrnaz werd zeeziek en Joris vond het geweldig. Midden tussen de grote golven zetten de visser de motor uit en begon te roeien. De vissersvrouw die voor op de boot zat pakte uit het water een stuk piepschuim met net eraan. Met zijn tweeën haalden ze het 100 meter lange net het bootje in. Er kwamen wat krabbetjes, blauwe zeester en één vis mee de boot in. Het was maar een karige vangst vonden wij en dachten meteen aan het verhaal van Paul. Tja als ze niets vangen, ga dan groente verbouwen. Logisch toch? Paul had ons gezegd dat we wat tijd bij ons gezin moesten zijn omdat je dan echt ziet hoe het in een gezin gaat en de mensen leert kennen. In juist in dat contact om je jezelf tegen. Want hoe ga je dat aanpakken als zij geen Engels kunnen en wij geen Vietnamees? En je kan geen bla bla verhalen ophangen met gebarentaal. Vooral het contact met de mensen was wat deze dagen zo bijzonder hadden gemaakt en mega intensief ook. Terug in Hoi An waren we doodmoe en moesten we eerst een dag bijkomen. Haha in eerste instantie waren wij naar Cham island gegaan om bij te komen maar we hadden een van de mooiste reiservaringen tot nu toe gehad.

Op de motor naar de jungle - by Naz

Poeh de tijd vliegt echt voorbij en nu al lijkt het alsof ik een maand onderweg ben. Het was alweer onze laatste dag in Hanoi. We waren inmiddels helemaal bevriend geraakt met het hotelpersoneel. De hotelmanager noemde Dave altijd zijn brother. En voor de laatste dag wilde ik, na het relaxen van Ha Long Bay, weer meer over de cultuur en de bevolkingsgroepen weten. In Sapa hadden we al kennis gemaakt met 3 stammen maar Vietnam heeft wel 54 etnische groepen. In the Museum of Etnology zagen we hun klederdracht, gebruiken, feesten, geschiedenis en hun huizen. Helemaal iets voor mij. 's Avonds vertrokken we met een vreemd busje en een vreemde buschauffeur die weinig/geen Engels kon. Hij dropte ons ergens op een brug af. Je moet er maar op vertrouwen dat je in de juiste stad was beland. Zo gaat dat hier. Alles is een stuk minder goed georganiseerd en het ontbreekt hier behoorlijk aan structuur (zie ook het verkeer). Had ik al gezegd dat stoep, parkeerplaats, fietspad en snelweg hetzelfde is? En dat ALLES met de motor vervoerd kan worden, desnoods met aanhanger? Maar op de een of andere manier gaat het altijd goed. Dat ondervonden we zelf ook toen we met 2 motorcycles naar het National Park gingen. Joris en ik op de ene motor en Dave op de andere moesten we 2 uur rijden naar de jungle. Super vet! Eerst was het super vet om op een motor te rijden en dan rij je ook nog eens langs de rijstvelden, bergen, meren en dorpen en later ook nog door het national park. Dat was zo mooi. Je rijdt dan door de jungle; de krekels overstemden het geluid van de motor en de vlinders ter grootte van mussen vliegen je met 100 tegelijk om je oren. Denk aan de vlindertuin van Blijdorp in het groot. Ook tijdens de tocht (met 40 graden bergen beklimmen was het echt een tocht) door de jungle kwamen we soms vlinders tegen zo groot als duiven. We hadden geen gids, dus waren we gewaarschuwd dat je makkelijk verdwaald kon raken. Nou dat was echt niet zo. Je moest gewoon het afvalspoor volgen. Het concept 'vuilnisbak' is nog niet doorgedrongen bij de Vietnamezen. 's Avonds sliepen we in de goedkoopste accommodatie die er was: een privé bungalow aan het meer. Primitieve vakantie waar ik op hoopte is er nog niet bij. De volgende dag zijn we naar the endangered primate rescue centre geweest waar ze geredde aapjes opvingen. En we zijn naar een giga grot geweest. Er was geen gids en geen licht dus we moesten zelf maar de weg vinden met onze zaklampjes. Dat maakt een grot wel 10 keer vetter. We zagen later op het plafond van de grot zwarte vlekken en vroegen ons af wat dat was. Nog onwetend klommen we gammele trappen op en kropen door tunnels (wederom: volg het afval). Zien we daar vleermuizen boven/langs ons vliegen. Kei dichtbij en super tof. Dave was opeens nergens meer te bekennen. Vreemd. Dave vroeg of ik zijn motor wilde proberen, waarbij je zelf moest schakelen en een stuk sneller kon dan de andere motor. Super stoer reed ik op de andere motor tot ik naar z'n 2 schakelde en de motor ervandoor stoof. En zoals in de tekenfilms was er een stofspoor, botste ik vervolgens tegen een paal, sprong er heel elegant vanaf, maakte nog een ninjarol in het gras en alles was oké. Alleen Joris en Dave hadden een hartverzakking. Maar dat waren niet de laatste motor problemen. Op onze terugweg (let op: het was 2 uur rijden) stond de motor van Joris opeens stil en rookte. Oohnee. Staan we daar in de middle of nowhere met 40 graden, geen boom in de wijde omtrek voor wat schaduw en geen kip (ik bedoel benzinestation) te bekennen. Maar op wonderlijke wijze ging de motor het opeens doen en zijn we toch nog bij het hotel aangekomen. Zoals ik al zei: het loopt altijd goed af.

Ha Long Bay - By Joor

Eindelijk gingen we dan naar de zee met 35 graden, we hadden echt zin om te zwemmen. We werden met een busje bij het hotel opgehaald. In de bus verwelkomde een vriendelijke en zeer enthousiaste Vietnamees ons en stelde zich voor als de gids voor de aankomende twee dagen. Met vijftien man in de bus reden we richting Ha Long Bay en kwamen onderweg langs rijst- en bananenvelden. Scooters met achterop kippen en honden in manden kwamen voorbij rijden. Na 4 uur stapte we de bus uit en zagen een zee vol met boten en doemde de schimmen van het beroemde gebergte op. Super blij wilden we de zee inspringen....maar het zat helemaal vol met afval. Wij balen in onze zwembroek/bikini. Met een kleine boot voerden we naar een grote boot. Nu we eindelijk uit Hanoi waren dachten we af te zijn van de straatverkopers. Nou nee... Ze volgde je gewoon op het water met een bootje vol spullen, eten en drinken. Tja niet heel gek als je hun leefsituatie vergelijkt met ons. Eenmaal op onze grote boot, verbaasden we ons over de luxe die op de boot was. Iedereen kreeg zijn slaapcabine toegewezen waarna we te eten kregen. Op het bovenste dek stonden ligstoelen waar Dave vooral echt zin in had om op te liggen. Al uitrustend genoten we van het uitzicht. De oprijzende bergen uit het water kwamen dichterbij en we gingen zelfs van de boot om vervolgens een grot te bezoeken. Dit was de grootste grot die we ooit gezien hadden. Overal in de rotsen waren figuurtjes te zien vertelde de gids. Hij wees ze steeds met een laserlampje aan. Na de grot gingen we kajakken. We konden tussen de rotsen en drijvende dorpjes varen. De dorpjes bestonden uit blauwe huisjes waar moeders met hun kindje spelen, honden rond liepen en vaders visnetten maakte. Het was geweldig om te zien hoe de Vietnamezen hier op het water leven. Terug op de boot gingen we naar een uitzichtpunt waar we geweldige foto's konden maken van het Unesco erfgoed gebergte met ondergaande zon. In de avond op de boot kregen we heerlijk te eten waarna we konden gaan vissen vanaf de boot. We zagen verschillende vissen zoals vliegende vissen, een school vissen, pijlinktvissen en een babyslang. Met een bamboe hengel en een speciale haak voor inktvissen gingen we vissen. De crew deed het voor hoe je moest vissen. Er zat een hele techniek achter en je moest vooral geduld hebben. Wij gingen het ook proberen en Joris was er erg goed in. Hij ving de ene na de andere pijlinktvis. Dave werd gek dat het hem niet lukte en wilde toch weer proberen. Mehrnaz deed ook mee en zat samen met Dave op de rand van de boot te staren naar de op en neer gaande haken. Opeens kwam er een enorme zeerog van onder de boot gezwommen. Dave en Mehrnaz schreeuwde van de schrik (in my defence: hij was enorm!) en zelfs de crew kwam kijken wat er aan de hand was. De zeerog zweefde door het water maar Dave en Mehrnaz hadden een hartverzakking. Uiteindelijk ging iedereen slapen op de rustig dobberend boot. De volgende ochtend hebben we lekker liggen genieten op het dek van de zon en het uitzicht. De boot stopte nog bij een museum op het water waar ze zeeparels kweekte. Mehrnaz mocht een schelp open maken om vervolgens de zeeparel eruit te kunnen halen. Onze boot voer nog langs speciale rotsen waar figuren in te zien waren en kwam vervolgens weer bij de haven uit. In Ha Long kregen we nog te eten en stapte daarna de bus in terug naar Hanoi.

Sapa - by Naz

We verheugde ons al helemaal op de natuur en de rust en een keer niet lastiggevallen worden door verkopers. Maar.... Naz kon al niet goed slapen in de trein van de buikpijn maar in het busje kreeg Dave de schrik van zijn leven (zijn woorden). Eerst vraagt Mehrnaz om een zakje, dan kijkt Dave naast zich en ziet Joris wit wegtrekken. Blijkbaar hadden Joris en Mehrnaz iets verkeerds gegeten. Dave was bang dat we het loodje gingen leggen. Ja Dave had een zware dag :-). Gelukkig na een douche en wc-bezoek in Sapa renden Joris en Mehrnaz gewoon de berg op. Bij aankomst kwam er gelijk een groep vrouwen in prachtige klederdracht naar ons toe en volgde ons de hele bergtocht. We waren mega suspicious. Maar ze waren heel aardig: ze hielpen bij de gevaarlijke stukken en gaven kunstwerkjes van planten die ze onderweg hadden gemaakt, leerde ons een paar woorden van hun taal en hielden een parasol boven ons hoofd. Dat was opzich wel oké want het was bloedheet en we waren aan het verbranden ondanks onze factor 30. Rond Sapa zijn 17 dorpen en daar wonen 5 tribes: Black Hmong, Sao, Red Dzao, Flower Hmong en Mai Chau. En zij hebben allemaal prachtige kleding en hun eigen taal. En waar ze wonen...zo mooi. Bergen en valleien met groene rijstterrassen en door de zon ontstaat een levendig lijnenspel. We liepen over de randen van de terrassen en over steile rotsen, kwamen een klein jongetje op blote voeten tegen die zijn 15 geiten naar een ander veld bracht. Op een pad moesten we wijken voor een giga waterbuffel die super rustig naar boven liep over het rode modderpad. Ieder van onze groep was al helemaal vrienden geworden met een van de vrouwen die ons volgden. Maar toen we afscheid gingen nemen, veranderden ze opeens in piranha's. 'I follow you, you rember me, you buy from me?'. En ze hadden tasjes, armbanden, oorbellen, etuitjes, riemen, etc etc. Allemaal hun traditionele handwerk. Je had helemaal geen tijd om te kijken. Ze stonden allemaal om me heen, ik kon niet meer bewegen en ze maakte ook nog eens samen ruzie en duwde de spullen voor mijn gezicht, vroegen belachelijke prijzen en keken wat je in je portomonee had. Nou ik was heartbroken. Daarna wilde we niets meer van ze kopen, maar gingen we onze spullen aan hun verkopen. Een paar Nederlandse klompjes die ik gratis had gekregen in NL wilde ze maar al te graag. En de een bood er meer voor dan de ander. Het kleine slimme meisje ging er uiteindelijk met de klompjes vandoor want zij was de enige die oorbellen voor mij had. Aan het eind van de middag kwamen we bij de homestay. En dat was echt geweldig! Ten midden van de rijstvelden, de rode modderpaadjes, eenden, geiten en waterbuffels. 's Avonds ging de elektriciteit uit en zagen we in het landschap lichtjes van mensen die aan de andere kant van het dal met zaklampen liepen en van de vuurvliegjes. Prachtig. Volgende dag werd Naz al vroeg wakker. De ochtenddauw hing over de velden. Toen eindelijk de rest ook wakker was, gingen we weer op pad. Deze keer was het pad steiler en moesten we over rotsen klimmen, een waterval passeren, door bamboebossen en klimmen tot we hijgend boven kwamen. Er stonden weer andere vrouwen op ons te wachten en volgden ons weer. En we bezochten schooltjes. De kinderen werden behoorlijk druk van alle aandacht en een kind begon over de tafels te rennen. Het is echt verbazend hoe behendig de kinderen hier zijn. Kindjes van 2 jaar zagen we voorop op de motor staan en zich vasthouden aan het stuur, papa reed en mama achterop met nog een baby. Of kindjes van 4 die zomaar even over de rosten van de rivier rennen. We wilden graag langer blijven in de prachtige rijstvelden, maar we vertrokken de volgende dag al naar Ha Long Bay.