Kampot

In Kampot regende het zo hard, het regenseizoen was begonnen in heel zuidoost Azie, dat we eraan dachten onze reisplannen geheel te herzien. We hebben een beetje rondgelopen in de regen, een voetbalwedstrijd gezien van de lokale clubs (Dave vond dit echt geweldig) en zijn toen maar weer snel vertrokken.

Iedere keer was het vervoer een hele belevenis. Van Kampot naar Sihanoukville dachten we een goede taxi te hebben geregeld. De man spreek niet veel engels dus we kunnen niet even vragen wat de bedoeling is. Rijdt de taxichauffeur ergens heen, haalt iemand op, die komt erbij. Nu zitten we met 5 in de auto, niet ruim, maar wel oké. Haalt hij vervolgens nog 2 mensen op, die er ook bij moeten. Zeer knus. De chauffeur kon niet goed zien, dus kon hij het adres dat we hem gaven niet lezen. We werden toen ergens in Sihanoukville gedropt.

Sihanoukville

Het is een zeer toeristisch stadje aan het strand waar veel strandtenten zijn, veel hostels, clubs, veel souvenirwinkels en veel happy pizza’s. Maar ... het was compleet uitgestorven door de regen. Het zag er zeer triest uit. Zodra een verkoper (volwassen of kind), restaurant manager, bedelaar, of wie dan ook je zag (en ja we zijn nog steeds goed te herkennen) werden ze zeer fanatiek in je proberen binnen te halen en geld te krijgen. Word je ook niet vrolijk van.

Bamboo eiland

Van Sihanoukville konden we de boot nemen naar Bamboo eiland. Daar was het stralend weer. zon, zee, strand. Omdat het regenseizoen was begonnen waren er maar weinig mensen. We hadden het strand dus helemaal voor ons alleen. De staf die er was, was overigens nog al relaxed, want het was daar blowingparadise. Ze begonnen al om 12 uur met blowen. Moest ook wel om high te worden want er zat niet veel in die joints. De rest van de dag deden ze vrij weinig.

Wij waren druk in de weer. Wij bouwden zandkastelen alsof we aan het werk waren. Joris legde een soort kikkerbadje aan, maar met al dat zand was het meer een modderbad. Joris had de grootste lol met modder gooien naar Dave, die zandvrij probeerde te worden. hahaha

Verder: schelpenkettingen maken, koraalmobiles maken, beetje zonnen, beetje zwemmen, beetje in de hangmatten liggen, Dave ingraven. Dat was het wel. Heerlijk even bijkomen.

We hadden ons privé bamboohut op het strand. Privé op alle beesten na dan. ‘s Avonds kwam er een kat langs, Pringles, die soms ook dacht dat hij in ons bed mocht liggen. Nee dus! Wij hadden die kat steeds heel diervriendelijk weggejaagd. Tot we op een avond Pringles hoorden rondspringen... Had hij een mega grote rat gevangen in onze hut! Vanaf toen waren we grote vrienden met katten.

Terug naar Sihanoukville kwam ons kleine bootje in een storm. Ook een hele belevenis. Dave heeft het niet meer zo op boten. haha.

Koh Kong

In Koh Kong zijn we naar een mangrove geweest waar het behoorlijk scary was. Er waren allemaal vreemde moerasbeesten en het was donker dus schrokken we iedere keer op van het geritsel of geplons naast ons.

Ook hebben we een jungletocht gedaan naar een grote waterval. In de jungle hebben we weer een groot dier op ons lijstje: Dave was bijna in het web van een mega grote spin (15 cm) gelopen en Joris was doodleuk langs een giftige slang gelopen. Om bij de jungle te komen moesten we weer in een heerlijk onstabiel bootje. Daar was Dave natuurlijk heel blij mee. Joris en ik vonden het dan ook vooral leuk om de boot extra te laten schommelen en Dave nog blijer te maken.

Van Koh Kong zijn we terug naar Phnom Penh gegaan. Het was net die dag verkiezingen. Maar de Cambodian People Party zou waarschijnlijk gaan winnen. De CPP zijn de ex-leden van de Khmer Rouge. De CPP is met wagens vol mensen naar het platteland gegaan en heeft de mensen, die geen flauw idee hebben van politiek of wat er in het land aan de hand is, geronseld. Mensen hebben hier niet altijd een tv of krant. Toch wel interessant om mee te maken. Iedereen die gestemd had, moest zijn vinger dopen in de zwarte inkt. zodat ze niet nog eens konden stemmen. Op deze manier kon iedereen stemmen, want de meesten zijn niet ingeschreven en ze hebben al helemaal geen adressen. Heel anders dan in Nederland.

Siem Reap

Leuke busreis naar Siem Reap. 5 jaar geleden was het 14 uur met de bus van Phnom Penh naar Siem Reap. Wij hadden een busje die het in 4 uur kon. en hij reed HARD!

Beetje eng en jammer dat hij zo snel ging, want het platteland van Cambodja is zooooo mooi. Weer kwamen we alle leuke wagens tegen. Alleen was een foto maken echt onmogelijk.

Siem Reap hadden we een heel relaxed hotel gerund door een vriendelijke Engelsman. Het gebouw alleen al was mooi. We zaten dan ook graag op het balkon bij de schommelbank en het prachtige uitzicht over de palmbomen of konden film kijken met de beamer. De eerst nacht was vooral leuk. Toen hadden we heel economisch gekozen voor de goedkoopste kamer zonder airco. Na veel gescheld van Dave en veel gelach van mij (Joris lag na 5 minuten gewoon te slapen) kwamen we erachter dat we toch wel een beetje extra centen over hebben voor nachtrust.

Omdat in Siem Reap veel backpackers komen, zijn er veel voorzieningen voor toeristen. Dus zijn we voor het eerst in 2 maanden echt uit geweest, Joris en Dave hebben een pedicure gehad van 100 kleine visjes en Mehrnaz en Joris hebben een heerlijke massage gehad.

Angkor

Siem Reap ligt ook vlakbij Angkor. De stad Angkor was van 800 tot 1225 de hoofdstad van het Khmer-rijk. De tempels van Angkor werden in opdracht van de koningen die toen regeerden gebouwd. en er zijn veel tempels. Na drie dagen hadden we nog steeds niet alles gezien. Jaren lang zijn de tempels verlaten en onontdekt geweest. De jungle heeft het toen overgenomen. Waardoor de tempels deels zijn ingestort en deel begroeid met de meest vreemde en mooie bomen. In 1860 werd de stad Angkor herontdekt, maar helaas was ze tot die tijd veelvuldig geplunderd. Ten tijde van Khmer Rouge heeft Pol pot ook nog opdracht gegeven om nog meer te verwoesten. Dat is nu te zien aan de boeddha’s die een hoofd missen en dat de boeddha’s op de muur weggekrast zijn. Nu zijn ze bezig de tempels te herstellen en is het open voor publiek.

We zijn ook naar Beng Mealea geweest. Zeker een tip voor de mensen die in Cambodja reizen. 2 uur rijden met de tuktuk heen en 2 uur terug. Konden we nog een keer het prachtige land zien. Beng Mealea is niet zo heel bekend bij de toeristen en is nog niet zo veel gerestaureerd. De tempel was dus ook grotendeels ingestort en de jungle had de tempel overgenomen. Super mooi. We leken we ontdekkingsreizigers die deze tempel voor het eerst betraden.

De tempels zijn vrij groot, waardoor we na een dag al weer een chill dag nodig hadden om alle indrukken te verwerken. Daarbij kwam dat Dave al twee maanden af en aan de schijterij was (slingerschijt, racekak, en zo had hij nog meer woorden ontwikkeld). En dat hakt er wel in. Hij was inmiddels al 10 kilo afgevallen. Gelukkig had ik zo’n handig ‘hoe blijf ik gezond in de tropen’ boekje bij me, waarin ik kon opzoeken wat er aan de hand kon zijn. Na een lange discussie en beetje aandringen, stemde Dave er uiteindelijk mee in. Gelijk de volgende dag, ook mijn verjaardag, zijn we naar een arts geweest, wie toevallig een Nederlandse arts was. Handig. Dave hoefde alleen 4 grote pillen achterelkaar te slikken en hij was binnen 24 uur weer beter. Dat was het mooiste cadeau dat ik kon krijgen.

Splitting en welkom in Thailand

Dave was net op tijd beter om voorbereid te zijn op de Thaise boksschool waar hij 2 dagen later heen ging. Hij gaat 2 weken trainen in Pattaya.

Joris en ik vertrokken 2 dagen later naar Buriram (Thailand) om een tijdje te gaan werken bij een weeshuis. Er ging geen direct busje naar Buriram dus moesten we eerst naar Nakhon Ratchasima en daar een nachtje blijven om vervolgens op de volgende bus te stappen. Het vervoer naar de grens was natuurlijk weer heel vaag en chaotisch. We moesten bij de grens ons ticket afgeven, kregen we een sticker opgeplakt. Dat was nu ons sticket.

Bij de grens duurde alles bij elkaar 4 uur. Ondertussen leuk kunnen kijken hoe het daar aan toe gaat: chaotisch en vaag. Zien we eerst twee enorme vrachtwagens volgepropt met varkens. Kwam een vrachtwagen achteraan, volgepropt met... even goedkijken... oh my god... mensen. Het leek wel de 2de WO. dat waren Cambodjanen die over de grens probeerde te komen zonder paspoort of verblijfsvergunning.

Wij mochten weer in het volgende busje stappen. Nog een uur wachten op ons volgende vervoer. Het was een soort pickuptruck met kooiconstructie. Toen in de bus naar Nakhon Ratchasima. Maar onderweg zien we een bus met Buriram erop. Wij zijn snel uitgestapt, tassen eruit, overgestapt en 5 uur later waren we in Buriram. we waren doodmoe en het was al laat. Dus vroegen we een tuktukdriver ons naar een hotel te brengen. Ik wachtte in de tuktuk tot Joris het hotel had checkt en de onderhandelingen had gedaan. Kwam er een man naar mij toe. Ik heb geen idee wat hij wil, maar ik ben inmiddels gewend bij alles heel resoluut “No thanks you sir” te zeggen. Ik kijk naast me. Staat er een olifant naast mij! De man was zijn huisdier aan het uitlaten. Ik knipperde nog eens met mijn ogen en dacht dat het een droom was. De man vroeg of ik de olifant wilde voeren (tegen betaling natuurlijk) Ik keek hem aan... keek naar de olifant. Keek nog eens... meent-ie dat nou?

Joris komt terug om te zeggen dat het hotel oké is. Ik vertel, nog steeds vol verbazing, dat er net een olifant over straat liep. Joris kijkt mij aan... meent ze dat nou?