Eindelijk, het was zover... Na een vlucht van 10 uur en een tussenstop van 3 uur in Moskou, kwamen we dan eindelijk in Hanoi. Dave zat 10 dagen in Hanoi tussen de feestende Engelsen te wachten op onze komst. Joris wist al helemaal de weg en Mehrnaz keek haar ogen uit. Stoep, fietspad, snelweg...hier is dat allemaal hetzelfde en iedereen rijdt of loopt door elkaar. Tegen het verkeer in, lopen op de snelweg, achteruit als je een afslag hebt gemist, lijnen worden genegeerd en stoplichten zijn een soort hint: groen is rijden, oranje is rijden, rood is zelf weten. Voornamelijk zijn het motortjes/scootertjes/vespa's en fietsen. En alles kan vervoerd worden op een motor. Kippen, varkens (ja meerdere tegelijk), bananen, ananassen (en dan veeel), rijstzakken, bakstenen, bomen, breedbeeld-tv, koelkast, zakken vol lege petflessen, kindjes bij hun ouders zonder helm, met z'n 4en op een motor, fiets ruim over het maximale laadgewicht volgeladen... En de mensen zijn helemaal fantastisch. Heel veel hebben een mondkapje en dan wel een hippe met ruitjesprint natuurlijk. Hele hoge hakken (omdat ze zo klein zijn dachten we) en korte broekjes en bijna altijd een helm die te hip is dat het geen functie meer heeft. Ze zijn ook vaak op de motor helemaal ingepakt. Het lijken wel cadeautjes. Ze hadden een soort kleurige hippe regenjas tegen het stof en vuilheid van straat aan, die ook helemaal dichtgeritst kan worden tot alleen de zonnebril te zien is. En soms hebben ze dan ook een hip mondkapje of hebben ze een veredelde burka over hun hoofd, waardoor je alleen nog een zonnebril ziet. Tegen de zon of het stof. Nou ja, zon...door de smog is de zon niet heel fel. Desondanks is het wel bloedheet en vochtig. Soms echt niet om uit te houden.