We verheugde ons al helemaal op de natuur en de rust en een keer niet lastiggevallen worden door verkopers. Maar.... Naz kon al niet goed slapen in de trein van de buikpijn maar in het busje kreeg Dave de schrik van zijn leven (zijn woorden). Eerst vraagt Mehrnaz om een zakje, dan kijkt Dave naast zich en ziet Joris wit wegtrekken. Blijkbaar hadden Joris en Mehrnaz iets verkeerds gegeten. Dave was bang dat we het loodje gingen leggen. Ja Dave had een zware dag :-). Gelukkig na een douche en wc-bezoek in Sapa renden Joris en Mehrnaz gewoon de berg op. Bij aankomst kwam er gelijk een groep vrouwen in prachtige klederdracht naar ons toe en volgde ons de hele bergtocht. We waren mega suspicious. Maar ze waren heel aardig: ze hielpen bij de gevaarlijke stukken en gaven kunstwerkjes van planten die ze onderweg hadden gemaakt, leerde ons een paar woorden van hun taal en hielden een parasol boven ons hoofd. Dat was opzich wel oké want het was bloedheet en we waren aan het verbranden ondanks onze factor 30. Rond Sapa zijn 17 dorpen en daar wonen 5 tribes: Black Hmong, Sao, Red Dzao, Flower Hmong en Mai Chau. En zij hebben allemaal prachtige kleding en hun eigen taal. En waar ze wonen...zo mooi. Bergen en valleien met groene rijstterrassen en door de zon ontstaat een levendig lijnenspel. We liepen over de randen van de terrassen en over steile rotsen, kwamen een klein jongetje op blote voeten tegen die zijn 15 geiten naar een ander veld bracht. Op een pad moesten we wijken voor een giga waterbuffel die super rustig naar boven liep over het rode modderpad. Ieder van onze groep was al helemaal vrienden geworden met een van de vrouwen die ons volgden. Maar toen we afscheid gingen nemen, veranderden ze opeens in piranha's. 'I follow you, you rember me, you buy from me?'. En ze hadden tasjes, armbanden, oorbellen, etuitjes, riemen, etc etc. Allemaal hun traditionele handwerk. Je had helemaal geen tijd om te kijken. Ze stonden allemaal om me heen, ik kon niet meer bewegen en ze maakte ook nog eens samen ruzie en duwde de spullen voor mijn gezicht, vroegen belachelijke prijzen en keken wat je in je portomonee had. Nou ik was heartbroken. Daarna wilde we niets meer van ze kopen, maar gingen we onze spullen aan hun verkopen. Een paar Nederlandse klompjes die ik gratis had gekregen in NL wilde ze maar al te graag. En de een bood er meer voor dan de ander. Het kleine slimme meisje ging er uiteindelijk met de klompjes vandoor want zij was de enige die oorbellen voor mij had. Aan het eind van de middag kwamen we bij de homestay. En dat was echt geweldig! Ten midden van de rijstvelden, de rode modderpaadjes, eenden, geiten en waterbuffels. 's Avonds ging de elektriciteit uit en zagen we in het landschap lichtjes van mensen die aan de andere kant van het dal met zaklampen liepen en van de vuurvliegjes. Prachtig. Volgende dag werd Naz al vroeg wakker. De ochtenddauw hing over de velden. Toen eindelijk de rest ook wakker was, gingen we weer op pad. Deze keer was het pad steiler en moesten we over rotsen klimmen, een waterval passeren, door bamboebossen en klimmen tot we hijgend boven kwamen. Er stonden weer andere vrouwen op ons te wachten en volgden ons weer. En we bezochten schooltjes. De kinderen werden behoorlijk druk van alle aandacht en een kind begon over de tafels te rennen. Het is echt verbazend hoe behendig de kinderen hier zijn. Kindjes van 2 jaar zagen we voorop op de motor staan en zich vasthouden aan het stuur, papa reed en mama achterop met nog een baby. Of kindjes van 4 die zomaar even over de rosten van de rivier rennen. We wilden graag langer blijven in de prachtige rijstvelden, maar we vertrokken de volgende dag al naar Ha Long Bay.