Poeh de tijd vliegt echt voorbij en nu al lijkt het alsof ik een maand onderweg ben. Het was alweer onze laatste dag in Hanoi. We waren inmiddels helemaal bevriend geraakt met het hotelpersoneel. De hotelmanager noemde Dave altijd zijn brother. En voor de laatste dag wilde ik, na het relaxen van Ha Long Bay, weer meer over de cultuur en de bevolkingsgroepen weten. In Sapa hadden we al kennis gemaakt met 3 stammen maar Vietnam heeft wel 54 etnische groepen. In the Museum of Etnology zagen we hun klederdracht, gebruiken, feesten, geschiedenis en hun huizen. Helemaal iets voor mij. 's Avonds vertrokken we met een vreemd busje en een vreemde buschauffeur die weinig/geen Engels kon. Hij dropte ons ergens op een brug af. Je moet er maar op vertrouwen dat je in de juiste stad was beland. Zo gaat dat hier. Alles is een stuk minder goed georganiseerd en het ontbreekt hier behoorlijk aan structuur (zie ook het verkeer). Had ik al gezegd dat stoep, parkeerplaats, fietspad en snelweg hetzelfde is? En dat ALLES met de motor vervoerd kan worden, desnoods met aanhanger? Maar op de een of andere manier gaat het altijd goed. Dat ondervonden we zelf ook toen we met 2 motorcycles naar het National Park gingen. Joris en ik op de ene motor en Dave op de andere moesten we 2 uur rijden naar de jungle. Super vet! Eerst was het super vet om op een motor te rijden en dan rij je ook nog eens langs de rijstvelden, bergen, meren en dorpen en later ook nog door het national park. Dat was zo mooi. Je rijdt dan door de jungle; de krekels overstemden het geluid van de motor en de vlinders ter grootte van mussen vliegen je met 100 tegelijk om je oren. Denk aan de vlindertuin van Blijdorp in het groot. Ook tijdens de tocht (met 40 graden bergen beklimmen was het echt een tocht) door de jungle kwamen we soms vlinders tegen zo groot als duiven. We hadden geen gids, dus waren we gewaarschuwd dat je makkelijk verdwaald kon raken. Nou dat was echt niet zo. Je moest gewoon het afvalspoor volgen. Het concept 'vuilnisbak' is nog niet doorgedrongen bij de Vietnamezen. 's Avonds sliepen we in de goedkoopste accommodatie die er was: een privé bungalow aan het meer. Primitieve vakantie waar ik op hoopte is er nog niet bij. De volgende dag zijn we naar the endangered primate rescue centre geweest waar ze geredde aapjes opvingen. En we zijn naar een giga grot geweest. Er was geen gids en geen licht dus we moesten zelf maar de weg vinden met onze zaklampjes. Dat maakt een grot wel 10 keer vetter. We zagen later op het plafond van de grot zwarte vlekken en vroegen ons af wat dat was. Nog onwetend klommen we gammele trappen op en kropen door tunnels (wederom: volg het afval). Zien we daar vleermuizen boven/langs ons vliegen. Kei dichtbij en super tof. Dave was opeens nergens meer te bekennen. Vreemd. Dave vroeg of ik zijn motor wilde proberen, waarbij je zelf moest schakelen en een stuk sneller kon dan de andere motor. Super stoer reed ik op de andere motor tot ik naar z'n 2 schakelde en de motor ervandoor stoof. En zoals in de tekenfilms was er een stofspoor, botste ik vervolgens tegen een paal, sprong er heel elegant vanaf, maakte nog een ninjarol in het gras en alles was oké. Alleen Joris en Dave hadden een hartverzakking. Maar dat waren niet de laatste motor problemen. Op onze terugweg (let op: het was 2 uur rijden) stond de motor van Joris opeens stil en rookte. Oohnee. Staan we daar in de middle of nowhere met 40 graden, geen boom in de wijde omtrek voor wat schaduw en geen kip (ik bedoel benzinestation) te bekennen. Maar op wonderlijke wijze ging de motor het opeens doen en zijn we toch nog bij het hotel aangekomen. Zoals ik al zei: het loopt altijd goed af.