Bij Aankomst in Hoi An wilde we naar een rustige plek waar we even konden bijkomen van de afgelopen dagen. Mehrnaz had via internet het bedrijfje karmawaters gevonden dat vanuit Hoi An tours organiseert richting Cham eiland. Dit eiland ligt twee uur varen vanaf de kust van Hoi an. De eigenaar Paul runt tevens een vegan restaurant in Hoi An waar we verzamelde. Hij ging met ons mee naar het eiland voor twee dagen. Met een originele Noorse lifeboot vaarden we de zee op en langzaam zagen we alleen nog water om ons heen. Op de boot vertelde Paul over zijn visie van sustaineble toerism, de redenen waarom hij vegan is en waarom hij Cham eiland zo bijzonder vind. Dave was nogal geschrokken van de cijfers die Paul had gegeven van het effect van de bioindustrie op global warming. Paul wist er behoorlijk veel van. Informatie van Paul vind je op de website www.karmawaters.com. We kwamen bij het eiland aan waar een dorpje is met 500 mensen. Op de kade zaten mannen hun netten te maken in de schaduw van de palmbomen. We kregen thee van de lokale gastvrouw en merkten dat we erg moesten wennen aan onze nieuwe omgeving. De mensen waren hier echt bijzonder. Om te beginnen hebben zij nog niet zo vaak westerlingen gezien. Toen Paul de boot veilig geakkerd had en ook bij ons kwam zitten vertelde hij dat ieder van ons bij een ander gezin zou slapen. We werden meegenomen door onze nieuwe papa en mama. Joris zat bij een wat ouder stel die steeds voor ons vieren zou koken de komende dagen. Zij hadden een huis aan het strand met hangmatten tussen de palmbomen en uitzicht over de zee waar de vissersboten van het dorp lagen. Prachtig. Na uitgebreid gegeten te hebben ging we zwemmen in het heldere water. Dit was echt iets waar we al lang naar verlangd hadden. We moesten nog even alles op ons in laten werken. We waren op dat moment de enige westerlingen en we moesten inburgeren. Ook hield nog steeds het verhaal van Paul ons bezig. We bleven maar over de reden dan hij vegan is geworden praten. Het wordt hier om 6 uur al donker dus iedereen op het eiland ging slapen. 's Ochtends werden we om 5 uur gewekt door de communistische radio die door de luidsprekers galmden. Geïnstalleerd door het leger dat het dorpje goed in de gaten houdt. Er woonden zelfs een aantal soldaten in het dorp. Echt bizar. Mehrnaz werd om 4 uur al wakker door het boeddhistisch ochtend gebed. Unger dorp is een kleine tempel waar 1 monnik woont. Het is een van de belangrijkste en krachtigste tempels in de omgeving. Dit dorp is net de wereld in het klein. Ze hebben ook hier alle soorten mensen en dezelfde problemen maar dan op kleine schaal. Paul liet ons de oude akkers en rijstvelden zien die nu niet meer gebruikt worden. Vreemd want de mensen in het dorp moeten dag en nacht vissen om genoeg te eten te hebben. Daarna pakte we de boot om naar een ander eiland te varen waar we gingen snorkelen. Een nieuwe wereld ging voor ons open. We zagen koraal met blauwe, gele en oranje vissen die ertussen door zwommen. Van die vissen die je alleen in een aquarium ziet of in Nemo. Het was geweldig om te zien. Jammer als dat allemaal weggevist zou worden. Na het snorkelen waren we alledrie doodmoe en lagen uitgeput in de hangmatten. s'Avonds toen de nacht was ingevallen gingen we met de mama en papa van Dave mee vissen. De golven werden steeds hoger (soms wel 3 meter hoog) en het bootje ging steeds meer op en neer. Soms zag je de maan niet eens meer door de hoge golven. Daar zaten we dan met z'n drieen in het midden van het bootje. Dave kreeg het Spaans benauwd (want we hadden niet eens reddingsvesten bij ons), Mehrnaz werd zeeziek en Joris vond het geweldig. Midden tussen de grote golven zetten de visser de motor uit en begon te roeien. De vissersvrouw die voor op de boot zat pakte uit het water een stuk piepschuim met net eraan. Met zijn tweeën haalden ze het 100 meter lange net het bootje in. Er kwamen wat krabbetjes, blauwe zeester en één vis mee de boot in. Het was maar een karige vangst vonden wij en dachten meteen aan het verhaal van Paul. Tja als ze niets vangen, ga dan groente verbouwen. Logisch toch? Paul had ons gezegd dat we wat tijd bij ons gezin moesten zijn omdat je dan echt ziet hoe het in een gezin gaat en de mensen leert kennen. In juist in dat contact om je jezelf tegen. Want hoe ga je dat aanpakken als zij geen Engels kunnen en wij geen Vietnamees? En je kan geen bla bla verhalen ophangen met gebarentaal. Vooral het contact met de mensen was wat deze dagen zo bijzonder hadden gemaakt en mega intensief ook. Terug in Hoi An waren we doodmoe en moesten we eerst een dag bijkomen. Haha in eerste instantie waren wij naar Cham island gegaan om bij te komen maar we hadden een van de mooiste reiservaringen tot nu toe gehad.