Tja we hadden al een paar mooie lange verhalen geschreven. maar de iPhone van Joris had het te warm gekregen en werd niet meer wakker. Weg verhalen. nu dus even opnieuw:

We zijn aangekomen in Cambodja. Het is hier echt heel anders dan Vietnam. Sowieso was het een hele verademing dat we niet meer overal waar we kwamen werden aangestaard en foto’s van ons gemaakt. We begonnen ons net superhelden te voelen.

Zo zaten we bv. in Ninh Binh Vietnam in een klein restaurant (en de restaurant hier zijn anders dan in NL. meer het type vreetschuur). we zaten heerlijk rustig te eten, heel erg ingeburgerd met stokjes. Ik ook nog incognito met mijn Vietnamese hoed. Komen alle voorbijgangers om ons heen zitten en kijken naar ons. als een soort publiek. nou dan smaakt je eten wel anders. En het mooiste is als we opstaan. Alsof we reuzen waren, keken die hoofdjes omhoog en vielen de mondjes open. We begonnen ons al als sterren te voelen door al dat nakijken. Maar dat doen ze hier niet meer in Cambodja. De Cambodjanen zijn echt veel relaxter. Het eerste wat opviel was dat er niet de hele tijd getoeterd werd. zodat we nu ook op straat elkaar kunnen verstaan. fijn.

Nu we al zo lang in Azie zijn, zijn we inmiddels wel gewend aan de koude douches, het vezelloze eten en dat je iedere keer echt geen idee hebt wat er gaat gebeuren maar dat ze het op een chaotische vage manier wel regelen, aan de beesten, etc. We kijken ook niet meer op van de vieze markten en stappen nu ook zonder wantrouwen een mega verdacht eettentje binnen. Want nu weten we dat juist bij die eettentjes het eten mega vers is en super lekker en goedkoop (soms 2 dollar voor ons 3en).

Waar we wel behoorlijk van schrokken was hoe veel mensen er een arm of been missen en hoe vreselijk arm de mensen zijn. Door alle oorlogen is de economie geheel ingestort. Het bouwt zich nu niet echt op door de vele corruptie.

Weet iemand iets van de geschiedenis van Cambodja? Cambodja is blijkbaar het land met de meeste landmijnen. Even van wikipedia:

“Tijdens de Vietnamoorlogwerd Cambodja zwaar gebombardeerd door Amerikaanse B-52-bommenwerpers die de Vietcongen de Ho Chi Minh-routeals doel hadden. Cambodja was na Laos zelfs het zwaarst gebombardeerde land in Zuidoost-Azië, er vielen naar schatting 600.000 burgerslachtoffers. In 1970 vielen Amerikaanse en Zuid-Vietnamesetroepen Cambodja binnen om aldaar gelegerde Vietcongtroepen aan te vallen. In 1975wierp de Rode Khmerde regering van Lon Nolomver en kwam aan het bewind. Ze oefenden een waar schrikbewind uit en vermoordden tussen 1,5 miljoen en 2,5 miljoen mensen (schattingen zijn zo laag als 800.000 (bekentenis Pol Pot) en zo hoog als 3 miljoen (Vietnamese bronnen)). Dit was ongeveer 25% van de Cambodjaanse bevolking.

In 1978vielen de Vietnamezen Cambodja binnen, nadat de laatste het zuiden van Vietnam was binnengevallen. Hierna heerste er tot ver in de jaren '90 van de 20e eeuw een burgeroorlog die uiteindelijk resulteerde in de overgave van de laatste Rode Khmer-guerrillero's. Van 1991 tot 1993 was het land onder bestuur van de Verenigde Naties (UNTAC). In mei 1993werden er voor het eerst weer verkiezingen gehouden. De situatie bleef echter tot in 2003onstabiel.”

Joris en Dave zijn naar de Killing fields geweest en naar het Genocide museum. Ik kan jullie er niets over vertellen, behalve dat de verhalen zo afschuwelijk waren, dat ik ze niet wilde horen.

De sporen van de oorlogen zijn nog duidelijk te zien. Al is het alleen maar door alle straatkinderen die bij ons komen bedelen om geld of eten of zelfs melk voor hun babyzusje die ze bij zich hebben. Daar was ik wel ondersteboven van en nog steeds weet ik niet wat ik met ze aan moet. Straatkinderen... zucht... en straatkinderen zijn hier echt veel. Maar soms zijn het ook gewoon kinderen die van hun ouders moeten bedelen voor extra inkomen of zijn de kinderen geronseld door iemand die kinderen laat bedelen en het kind het af moet geven in ruil voor ‘bescherming’. Het is blijkbaar een hele business geworden. De kinderen is precies geleerd hoe ze moeten doen. nee sterker nog: de kinderen wordt weinig eten gegeven en geslagen zodat ze er zieliger uitzien. Zodra ze iets aan eten of geld hebben gekregen, brengen ze het snel naar hun dealer om niet geslagen te worden. Zo hebben we gehoord. Het is echt ongelooflijk.

Het eerste jongetje dat we zagen (in Phnom Penh) sprak super goed engels en kon heel zielig kijken. Wij wilden net een drankje doen in de stad, komt zo’n droppig kindje ons volgen en zegt dat hij niet te eten heeft. Ja... als we een drankje kunnen kopen, kunnen we ook eten voor hem kopen... Dilemma waar we het veel over hebben gehad. We zijn die avond bij Friends gaan eten. een NGO (Non Governmental Organisation) waar ze de straatkinderen onderdak en een opleiding geven. De jongeren worden opgeleid in het restaurant tot chefkoks, obers/serveersters, hotelmanagers. We kunnen eerlijk waar zeggen: het was het beste en lekkerste eten dat we tijdens onze reis hadden gehad. En om thuis nou ook dit heerlijke eten te kunnen maken hebben we het kookboek gekocht: From spiders to waterlilies.

Pnom Penh

In Pnom Penh (de hoofdstad van Cambodja) hebben we een hoop gezien, maar het leukste was de fietstocht in de countryside. we reden door alle ienimini dorpjes waar alle kinderen zwaaiend kwamen aanrennen “HELLOOOOO!!!! HELLOOOO!!!”

Nadat we nog even een tempel hadden bezocht kregen we een uitgebreide lunch. en weer kregen we de schok van de armoede. Zodra we klaar waren met eten, kwamen de kinderen en aten alles wat over was. Ze aten als hongerige honden. Ondanks ze zo veel honger hadden, deelden ze alles met elkaar.

De eerste dagen waren voor mij redelijk schokkend, maar inmiddels kan ik ook genieten van de schoonheid van het land. De mensen zijn zo aardig en relaxed. Vooral de countryside is echt prachtig en onwijze leuk om doorheen te rijden. Er komt vanalles langs: record aantal mensen op een scooter, scooter met giga aanhanger, pickup truck vol met mensen (zelfs met een soort uitbouw zodat er meer mensen bij kunnen), een scooter met aanhanger met een koe erin, een scooter met twee levende varkens (en dan echt zo grote varkens dat we eerst dachten dat het een paard was), koeienwagens, taxi’s waar het dubbele aantal aan mensen inzit wat toegestaan zou zijn in Nederland, waterbuffelkarren, etc etc... Ik vind het nog steeds prachtig.

De beesten hier zijn ook nog steeds bijzonder. zo heb je hier kippen die meer op kleine dinosaurussen lijken. Ze zijn kaal en ze lopen ook op het strand. En mieren heb je in alle maten en ook de microscopisch kleintjes kunnen mega hard bijten. Gekko’s zijn altijd overal op de muren en plafonds, dat ik ze nu gewoon afgezaagde beesten vind. Het is hier ook niet heel vreemd als je een kakkerlak in de keuken, restaurant of je badkamer tegenkomt. We gilden het eerst nog uit en gluurden voorzichtig door de deur de badkamer voordat we naar de wc gingen. Maar ook daar raak je aan gewend.

Op Bamboo eiland hebben we de meeste beesten gezien. als je naar de wc wilde, niet meer dan een hokje met een improvisatorisch soort van Frans gat in de grond, moest je eerst oppassen dat je niet op een krab ging staan op je weg naar de wc, en bij de wc werd je aangestaard door een pad van het formaat tennisbal of een hagedis waarvan je niet weet of hij mij aan het besluipen om op te eten of gewoon stil zit.