Het stadje genaamd Buriram, dat geen toerime aantrekt en waar achtergebleven westerlingen samen met hun Thaise vrouw een cafe, restaurant of weeshuis beginnen, was echt een slechte start om Thailand mee te beginnen. Amerika heeft haar stempel op het land gedrukt door het als uitvalbasis te gebruiken voor de soldaten die in Vietnam aan het vechten waren. Voornamelijk was Pattaya, waar Dave nu zit, de rustplek voor de soldaten. Maar ook in Buriram lijkt het soms net of je in Amerika bent. Vooral grote pick-upwagens, grote reclameborden, grote verpakkingen en dikke Amerikanen zijn in het straatbeeld duidelijk aanwezig. De Thaise cultuur is zich gaan richten op deze inkomstenbron. Je ziet dan ook veel Thaise vrouwen die op zoek zijn naar westerlingen, in de hoop dat ze verzekerd zijn van een rijk leven. Gelukkig heb ik Mehrnaz altijd bij me, zodat de Thaise vrouwen en ladyboys niet te veel aan mijn kont zitten in de discotheken. Samen met de andere vrijwilligers van het weeshuis zijn we een paar keer wat gaan drinken en EK kijken in de bars en discotheken. Het is echt totaal anders stappen dan in Nederland. Hier staan overal tafels en stoelen of staantafels waar iedereen aanhangt of soms een dansbeweging maakt. Helaas worden de dansbewegingen vaak gemaakt door de ladyboys wat Mehrnaz en de andere dames juist wel fascinerend vonden. soms vroeg je je af of je niet per ongeluk in een stripclub was beland, omdat de danseressen wel heel sexy dansten.

We waren niet alleen maar aan het socializen met de andere vrijwilligers. Ook hebben we meegeholpen met het schilderen van de lokalen waar de weeskinderen les krijgen. Verder was een groep Thaise werknemers een muur om het terrein aan het bouwen, omdat de toiletruimte die vorig jaar gebouwd is door vrijwilligers, is gestript door dieven. Wij hebben deze Thaise werknemers meegeholpen met de muur wat erg leuk was om te doen. Daarnaast heb ik nog, zo ver dat kon, een plattegrond van het terrein getekend. Overleggen met Roger Walker, de oprichter van het weeshuis, was niet echt mogelijk. We hebben vaak naar Roger proberen te luisteren maar dat was moeilijk vol te houden. Hij is een veelprater waardoor het werken en de structuur weg is gevallen bij hem. Een Nederlandse man die zijn eigen Resort en pizzeria in Buriram heeft noemde Roger Walker: Roger Talker. Hij was zo slaapverwekkend dat je automatisch moest gapen als je naast hem zat en probeerde te volgen wat hij allemaal zei. De andere vrijwilligers probeerde zelfs zo ver mogelijk van hem af te zitten zodat ze niet een heel verhaal over zich heen kregen. Hij zei soms wel goeie dingen maar het meeste ging over hem zelf en over de triomfen van zijn leven. Hij stelde nooit vragen aan de vrijwilligers of had door dat de ander niet meer aan het luisteren was. Dit zorgde ervoor dat de inbreng van ideeën moeilijk was. De vier Belgen die al 2 maanden daar werken hadden het zwaar gehad. Ze hadden iets anders verwacht toen ze naar Thailand kwamen. Het werken aan het weeshuis is nobel maar door de chaotische organisatie van Roger was het minder motiverend om voor hem te werken. Mehrnaz wilde graag de tien getraumatiseerde kinderen bij Roger thuis helpen maar het ontbrak zo erg aan structuur dat er geen beginnen aan was. We vonden het zelfs zielig dat de kinderen totaal geen professionele hulp krijgen en zelfs soms alleen thuis ronddwaalden omdat Roger en zijn vrouw weg waren. Daarbij was het huis ongelooflijk smerig en liepen er overal mieren over de vloer, waar de kinderen en vrijwilligers tussen moesten spelen, eten en slapen. Gelukkig hadden wij een eigen slaapplek in het resort verderop. De andere vrijwilligers dachten precies hetzelfde over de situatie rond Roger waardoor Mehrnaz en ik overtuigd waren over het feit dat we hier niet op de goede plek waren om onze diensten in te zetten. Dus zijn we tegelijk met de vier Belgen met de bus vertrokken naar een andere plek. De Belgen gingen nog een weekje bijkomen op het zuidelijk gelegen eiland Ko Samui en wij gingen naar Chiang Mai.

De dag voor vertrek was er een Dancercise waar het weeshuis aan meedeed. Hier hebben we nog de tijd voor genomen om mee te maken. Er waren ongeveer 15 scholen die aan de wedstrijd mee deden. Wij waren eregasten en mochten naast de directie en de burgemeester plaatsnemen om naar het spektakel te kijken. De klassen deden omstebuurt hun act, wat erg leuk was om te zien. Na de Dancercise gingen we afscheid nemen van de weeskinderen op school en hadden we nog een etentje met de directie van de school. Dit was voornamelijk voor de vier Belgen die er twee maanden gewerkt hadden. Naz en ik zaten al met onze gedachten bij Chiang Mai.

De bus naar Chiang Mai was en soort rijdende diepvriezer met alle luxe die je maar kan verzinnen. Je kreeg een klap van de warmte in je gezicht als je de bus uitstapte. Ik zat met een sjaal maar gelukkig kregen we ook een warme deken. En dan te bedenken dat het buiten de bus 30 graden is, lekker inefficiënt. Chiang Mai is nu al rustgevend omdat we geen door ratelende Roger om ons heen hebben. Heerlijk, op naar de olifanten!